คน ลมควรเชิญอาจารย์หม่าหรงชุน แบ้ซื่อเสียงเขาไม่โต่งดังเท่าหวังเหรินเจี๋ย แต่เขาบีความรู้สูง กวดขันเอาใจใส่ และเป็นคนซื่อสัตย์สุจริต ไม่บีความ ประพฤติเลวทรามใด ๆ ตอนที่เจ้ากลับเมืองหลวง เขาเลื่อมใสที่เจ้าออกศึก แทนบิดาอย่างยิ่ง ถึงกับแต่งกลอนสรรเสริญให้ ถ้าเจ้าออกเทียบไปเชิญที่นอนเป่าลม intex 6 ฟุต เขาจะต้องรับปากมาสอนหลานชายทั้งลองแน่”
หวงซื่อฟังแล้วยินดียกใหญ่ ขอบอกขอบใจเป็นพัลวัน จากนนก็แอบ ดึงตัวเยิ่ยเจาไปกล่าวเตือน
“อาเจา เจ้าบีนิสัยอารมณ์ร้อนมาตั้งแต่เด็ก แต่งงานแล้วต้องห้ามใจไว สักหน่อย อย่าซ้อมสามส่งเดช,
’ก่อนแต่งงานท่านก็เคยพูดมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว’,
’’ต่อให้เขาไม่ตืเพืยงไหน เจ้าก็จะซ้อมเขามิไต้เด็ดขาด,
”ข้าจะระวัง”
”ดีแล้ว ข้าว่านะ เขานิสัยใจคอไม่เลวเลย”ที่นอนเป่าลม chilindo หวงซื่อส่าทับอกครั้งอย่าง ไม่วางใจ ”เจ้าบีเรี่ยวแรงมหาศาล ส่วนร่างกายเขาบอบบางปานทั้น ถ้า เจ้าพลาดพลั้งซ้อมเขาตายไปจะท่าอย่างไร”
เยิ่ยเจามองซย่าอวึ๋จนแวบหนง พยักหนิาอย่างจริงจัง ■วางใจไต้ ข้าจะไม่ซ้อมเขาเด็ดขาด”
ชย่าอวื้จนจามหลายที เขาถูจมูกไปมา คุยสัพเพเหระกับผู้เฒ่าเยี่ยต่อไป ในยามที่เขาไม่ดีดแผนการร้ายเล่นงานผู้ลื่น เขากลับเป็นผู้ขาชอง ในการล่อหลอกเอาใจคน เพยงไม่ลื่คำก็ท่าให้ผู้เฒ่าเยิ่ยยิ้มหน้าบานจนทุบ ไม่ลง เริยกเขาไม่ขาดปากว่า ‘เหลนเขย’ หริอ ‘เหลนสะใภ้’ ก็สุดรู้ อยากรั้ง เขาให้อยู่ต่อสักสองลามวันเป็นเที่อนคลายเบี่อให้ตัวเองใจจะขาด
ตอนกลับอารมณ์ของซย่าอวี้จิ่นตืฃึ้นมาก ผู้เฒ่าเยิ่ยเองก็ยิ้มระรื่น
ที่นอนเป่าลมในรถออกมาส่งถึงหน้าประตูด้วยตัวเอง และพูดกับเขาต่อหน้าผู้คน
‘วันหลังกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะ’ เขากวัดแกว่งไม้เท้า ตวาดใส่เยี่ยเจา อย่างดุร้าย “ห้ามเจ้าทุบตืภรรยาอีก! มิเช่นนั้นข้าไม่นับเจ้าเป็นเหลนข้า!”
ซย่าอวี้จิ่นตัวโงนเงนวูบหนึ่ง หวิดจะล้มลงบนพื้นหิมะ เยี่ยเจารีบยื่นมือพยุงไว้ เห็นสีหน้าอีกฝ่ายส่อเค้าจะแปรเปลี่ยนเป็น นึ่งตึงก็ตัดสินใจผลักเขาเข้าไปในเกี้ยวอย่างฉับไว ทิ้งให้หวงซื่อเป็นผู้อริบาย ขณะที่ตัวเองสั่งทุกคนออกเดินทางกลับ
ระหว่างทางทิ้งคู่ตกอยู่ในบรรยากาศอีดอัดยิ่งขบ โดยเฉพาะชย่าอวี้จน แทบจะทำหน้ามุ่ยอยู่ตลอด
เยี่ยเจาอ้าปากเอ่ยเสียงเบา
“คือว่า…วันนี้ท่านทำได้ไม่เลวเลย แล้วก็เรื่องของหลานชายข้าที่นอนเป่าลม intex ขอบคุณนะ”
ซย่าอวี้จิ่นเบือนหน้าหนีไม่มองนาง เยี่ยเจาจึงพยายามเอ่ยปลอบ “มือท่านยังเจ็บอยู่หรือไม่’
น่าเสียดายที่แด’ไรมานางไม่ถนัดเรื่องการแสดงความห่วงใยเอาใจใส่ นํ้าเสียงฟังแล้วแปร่งหูได้มากเท่าไรก็แปร่งหูมากเท่านั้น กลับไพล่ไปคล้าย กำลังประชดประข้นอยู่บ้าง